سال ۱۳۹۶ بود که یکی از جلسه های مدیران فرهنگی دانشگاه های شمال شرق کشور به صورت مجازی و وبینار برگزار گردید و این امر برای همه شرکت کنندگان که دارای تحصیلات و تجربه های دانشگاهی بودند جالب و لذت بخش و کمی شگفت آور بود اینکه هرکسی در شهر و استان و دفتر کار خودش ولی در عین حال در وزارت علوم در تهران باشد.
با شیوع کرونا ارتباط مجازی و اینترنتی ضرورتی اجتناب ناپذیر گردیده و در شیوع و گسترش گام به گام با کرونا به پیش رفته و رقابت می کرد، به نحوی که در تمام لایه ها و سطوح جامعه، از جمله دانشگاه ها و مدارس استفاده از آن کاملا مرسوم و نهادینه گشت.
با فروکاستن و مهار همه گیری کرونا استفاده ترکیبی از حضور و امکانات مجازی کلید خورده و در بحث آموزش و یادگیری، آموزش ترکیبی یا هیبریدی را شکل داد که به نوعی بلوغ و اعتدال آموزش را در این زمینه نوید داده و چشم انداز زیبایی برای دوران پساکرونا ترسیم نمود.
افسوس که بسرعت این تجربیات گرانبها کنار گذاشته شد و حتی در مواردی که استفاده از این ابزار ضرورت پیدا می کرد، به عنوان مثال در هشدارهای وقوع سیل چند ماه قبل مشهد، شاهد بخشنامه های متعددی بودیم که تاکید بر ممنوعیت استفاده از فرصت های مجازی و اصرار بر حضوری بودن می کردند که نه توجیه اقتصادی داشتند و نه توجیه امنیتی و روانشاختی و....
گرمای شدید مرداد ماه 1403مشهد و لزوم کاستن از مصرف انرژی، امری بود که سبب خیر شد و غبار نشسته بر آموزش های مجازی و LMS را حداقل در کلاس های استخدامی های جدید آموزش و پرورش در پردیس دانشگاه فرهنگیان شهید بهشتی، استان خراسان رضوی پاک کرده و دست کم از بسیاری رفت و آمدهای غیر ضروری و پیامدهای آن جلوگیری کرد که جای سپاسگزاری و قدردانی از دست اندرکاران امر دارد.
البته واضح است که این نوع آموزش، الزامات و آسیب های خودش را دارد که می توان با تعریف و نهادینه کردن آن، استفاده مطلوب تری را شاهد بود و از هدررفت انرزی ها و منابع مالی و نیروی انسانی جلوگیری کرد، به امید آن روز

.

.

نوشتن دیدگاه